مفهوم تصمیم گیری استراتژیک

مفهوم تصمیم گیری استراتژیک: از ویژگی های مهم در مدیریت استراتژیک، تصمیم گیری استراتژیک است. هر چه شرکت ها بزرگ تر و پیچیده تر و هر قدر با محیط های نا امینی درگیر باشند، کار تصمیم گیری استراتژیک سخت تر می شود. با تمرکز بر دیدگاه انتخاب استراتژیک ، برای هر شرکت و هر مجموعه ای که طالب بزرگ شدن است، یک چارچوب تصمیم گیری استراتژیک عنوان می شود.

ویژگی تصمیم گیری استراتژیک چیست؟

در خصوص ویژگی تصمیم گیری استراتژیک می توان گفت که، تصمیم گیری استراتژیک با آینده بلندمدت كل سازمان سروکار داشته و دارای سه خصوصیت مهم است که به شرح زیر بیان شده است:
1. توانمند بودن: تصميم گیری استراتژیک غیر رایج بوده و ممکن است در گذشته سابقه ایی در خصوص آن تصمیم نداشته است.

2. این نوع از تصمیم گیری قائل به نتیجه است: تصمیم گیری استراتژیک منابع مهمی را در این خصوص به خود جذب می کند که متعهد بودن نسبت به کار را بایستی لازم کار افراد در حوزه دانست

3. راهتمایی اصولی کردن: تصمیم های استراتژیک در تصمیم های کوچک تر و کوتاه مدت تر و اقدامات آتی در سراسر سازمان تداوم می یابند و یکی از مزیت های خوب آن در این است که می تواند به درستی شخص و یا سازمان را در این شرایط راهنمایی کند.

تصمیم گیری استراتژیک از چه ماهیتی برخوردار است؟

1. این مدل از تصمیم گیری، دارای ماهیت پیچیده و خاصی است که به راحتی نمی توان آن را اجرا کرد و بایستی به قوائد آن اشنا شد.
2. تصمیمات استراتژیک در خصوص هماهنگی ها در خصوص قابلیت‌های منابع سازمانی با تهدیدها و فرصت‌ها سرو‌کار دارند.
3. تصمیمات استراتژیک شامل تغییرات زیادی می باشند چرا که یک سازمان به طور دائح نیاز دارد که تغییرات زیادی در آن جا شکل بگیرد.
4. تصمیمات استراتژیک اصولا با موارد مهمی که در سازمان ها رخ می دهند مواجه می شوند. موضوع این تصمیمات معمولا حول محور تصمیمات شرکت ها و سازمان ها رخ میدهد و موضوعیت اصلی این مدل از تصمیمم گیری معمولا به نتیجه رسیدن سازمان ها در خصوص برنامه های آن هاست.
5. تصمیمات استراتژیک در بهترین درجه هستند و از آنجایی که با محوریت اصلی و روبه رشد آینده شرکت سر وکار دارد، به شدت حساس بوده و حتی چون آینده شرکت در این جا مطرح است، ریسک پذیر بوده است.

سبک های تصمیم گیری استراتژیک از دیدگاه مینتزبرگ

1. سبک کارآفرینی، در این سبک شخص و یا سازمان سعی می کند که در راستای یک نتیجه گیری تصمیم گیری نماید که بتواند جایگاه هخای ویژه ایی را ایجاد نماید و در نهایت پوزیشن های مختلفی را در همان مسیر برنامه ریزی کند.
2. سبک انطباقی. در این نوع از تصمیم گیری استراتزیک شخص در تلاش است که موضوع های حال را با ان چه که در آینده به آن خواهد رسید منطبق کند و بتواند یک راهکاری ساده و درست تر بین این دو را انتخاب نمایید.
3. سبک برنامه ریزی، در این جا سازمان تلاش می کند که در یک نهاد با بر برنامه ریزی اصولی به راندمان خیلی بالایی برسد.
4 .سبک تدریجی منطقی

خطا های شناختی در تصمیم گیری استراتژیک به شرح زیر است:

تعریف خطای بازدهی مطلق

مدیران برخی از سازمان ها بر این باورند که با برداشتن چند قدم از پیش معین، می توان به اهداف مورد انتظار سازمان در سود آوری و رشد دست یافت! آنها مشخصات این گام ها را در کتاب ها و مقالات مدیریتی جست و جو می کنند. کتاب های متعددی در این زمینه نیز به زینت طبع آراسته شده است که به این نیاز پاسخ دهد.

خطای اثر هاله ای در تصمیم گیری استراتژیک

خطای دیگر شناختی وقتی در تحلیل های استراتژیک رخ می نماید که مدیران و تحلیل گران، دلایل موفقیت و یا شکست سازمان ها را به صورت کلیشه ای به تمامی مولفه های مدیریتی آن تعمیم می دهند. مثلا زمانی که شرکتی موفق است و سوددهی بالایی دارد، برداشت غالب این خواهد بود که نظام رهبری سازمانی آن بسیار اثربخش است، از فرهنگ سازمانی قوی برخوردار است، رضایت مشتریان را جلب نموده، فرایندهای داخلی آن بسیار چابک و بهره ور است و موارد شکست نیز دقیقا با همان الگو تحلیل می شود.

خطای اجتماعی در تصمیم گیری استراتژیک

کی از نارسایی ها در فرهنگ سازمانی شرکت ها تمایل به محافظه کاری افراد و تبعیت از دیدگاه غالب در گروه یا میان مدیران است. گویی حتی زمانی که برای مدیران میانی هزینه ای هم در بر ندارد، از مخالفت با دیدگاه غالب و مواجهه با چالش های ناشی از عدم تبعیت از رویکرد مدیر طفره می روند. فرهنگ سازمانی قوی و متصلب و انگیزه به تبعیت بدون هزینه، دو پارامتر اصلی ایجاد کننده خطای اجتماعی است که بر تصمیم گیری استراتژیک بصورت کلان، موثر خواهد بود. نبود مخالفت در جلسات تصمیم گیری کلان، نشانه ای قوی و خطرناک از وضعیت “خطای اجتماعی“ در تصمیم گیری استراتژیک است. این خطا وقتی در سازمان بیشتر نهادینه می شود که مدیران میانی بدانند که تصمیم گیرنده نهایی کیست و بتوانند پیشاپیش تصمیم او را گمانه زنی کنند. برای غلبه بر این اشتباه باید فضای مناظره و چالش در جلسات تصمیم گیری استراتژیک حاکم گردد.

نتیجه گیری

تصمیم ‌گیری استراتژیک فرایندی است خاص شامل انتخاب یک راه و یک روش از میان دو یا چند روش موجود. تصمیم به معنای انتخاب خودآگاه است که به فرد امکان می‌دهد تا بر اساس مجموعه‌ای از شرایط داده شده نحوه رفتار و طرز فکر خاص آن مجموعه بررسی و سپس یک گزینه، مقبول واقع شود و سپس اجرا گردد. مقوله تصمیم‌گیری مرکز ثقل، رکن اساسی و کانون اصلی مدیریت، سازمان‌ها و نظام هاست و به عنوان بخشی جدایی‌ناپذیر در ادبیات این علم مطرح است، چنانکه به زعم سایمون، مدیریت مترادف با تصمیم‌‌گیری است. شما برای اطلاع از این موضوع می توانید از مقاله سایت ماهان تیموری موضوع مورد نظر خود را مطالعه فرماید.